Περί άλλων ηπείρων

Στα πλακάκια της αυλής κείτεται νεκρή μια σταγόνα και εξατμίζεται αργά.
Προορισμός της να γίνει σύννεφο βαρύ, με αστραπόβροντα και χιόνι
και να πέσει ποτιστικά στο γυμνό μου κεφάλι.
Λέω να κάτσω λοιπόν εδώ και να περιμένω τη βροχή.
Αφού κάτω από τον ουρανό δεν έχω τίποτα να διεκδικήσω άλλο,
γιατί τα είχα όλα.
Μάταια θα πρέπει υποθέτω να ευχαριστώ την τύχη
Που στην υπερπολύτιμη ζωή μου, κινήθηκα βαρετή σε ηλιόλουστα σοκάκια
Όσο γύρω μου εξατμίζονταν έγχρωμες σταγόνες καλοκαιρινής βροχής
Χωρίς αξία.
Όσο θα περιμένω καθισμένη εδώ
Κανείς δεν θα υποψιαστεί του κόσμου την κακία.
Πριν από τον υπέρλαμπρο δυτικό μου πολιτισμό
-εν αρχή- ο Θεός εποίησε την αδικία.

Για ‘σένα:
Κοίταξα τα μάτια σου και δεν βρήκα τίποτα εκεί από τον άνθρωπο που ήξερα.
Μέσα από την άνεση της σιγουριάς μου για την επόμενη μέρα
τα τζάμια των γυαλιών μου έχουν γίνει θαμπά
και με δυσκολία μπορώ να σε διακρίνω.
Τα μικρά σου πόδια μες το χώμα
αύριο θα είναι σκόνη
ή ίσως σήμερα,
τώρα.

Παρά φύσιν

Ποιο είναι το σχήμα των χειλιών σου

και ποιο το χρώμα των ματιών σου

όταν δεν κοιτώ;

Όταν δεν είσαι στο μυαλό μου

θα πρέπει να είσαι αλλιώς.

Έτσι που ανοίγουν τα χέρια σου και γέρνεις το κεφάλι γλυκά,

-το βλέπω μόνο εγώ το θαύμα τούτο;-

Με ανθούς στα μαλλιά και χαμόγελα στα χέρια

-σε βλέπω μόνον εγώ;-

Αν κλείσω τα μάτια κι αφεθώ

θα είσαι το πιο αληθινό μου είδωλο.

Πίσω από την κλειστή κουρτίνα του θεάτρου

θα μείνω, με το στόμα ανοιχτό,

κι έξω ας μαίνεται ο κόσμος και η φύση

σαν παρα φύσιν εγώ θα σ’ αγαπώ.