Στα πλακάκια της αυλής κείτεται νεκρή μια σταγόνα και εξατμίζεται αργά.
Προορισμός της να γίνει σύννεφο βαρύ, με αστραπόβροντα και χιόνι
και να πέσει ποτιστικά στο γυμνό μου κεφάλι.
Λέω να κάτσω λοιπόν εδώ και να περιμένω τη βροχή.
Αφού κάτω από τον ουρανό δεν έχω τίποτα να διεκδικήσω άλλο,
γιατί τα είχα όλα.
Μάταια θα πρέπει υποθέτω να ευχαριστώ την τύχη
Που στην υπερπολύτιμη ζωή μου, κινήθηκα βαρετή σε ηλιόλουστα σοκάκια
Όσο γύρω μου εξατμίζονταν έγχρωμες σταγόνες καλοκαιρινής βροχής
Χωρίς αξία.
Όσο θα περιμένω καθισμένη εδώ
Κανείς δεν θα υποψιαστεί του κόσμου την κακία.
Πριν από τον υπέρλαμπρο δυτικό μου πολιτισμό
-εν αρχή- ο Θεός εποίησε την αδικία.
Για ‘σένα:
Κοίταξα τα μάτια σου και δεν βρήκα τίποτα εκεί από τον άνθρωπο που ήξερα.
Μέσα από την άνεση της σιγουριάς μου για την επόμενη μέρα
τα τζάμια των γυαλιών μου έχουν γίνει θαμπά
και με δυσκολία μπορώ να σε διακρίνω.
Τα μικρά σου πόδια μες το χώμα
αύριο θα είναι σκόνη
ή ίσως σήμερα,
τώρα.
Αχ, ένα Ποίημα...
ΑπάντησηΔιαγραφή