Το άγαλμα

Τα πουλιά σιωπούν και τα κύματα φεύγουν
κι εσύ, που πια δε μ' αγαπάς, ούτε μιλάς, ούτε ακούς.
Σαν να φωνάζω στο κενό, ηχώ από κρύσταλλο κι ατσάλι,
χτυπάει τα χέρια μου και το κεφάλι.
Επειδή όλα έγιναν από πέτρα, ατμό και πόλεμο
κι εγώ είμαι ένα άγαλμα σκυμμένο,
γι’ αυτό δεν υπάρχει πια εδώ γλυκό φιλί
ούτε έλεος, ούτε συγχώρεση για τον χρόνο που φεύγει
ούτε για μένα που στεκόμουν πάντα σιωπηλή.